အသက္(၈၀)ေက်ာ္ အဘိုးတစ္ေယာက္ သား၊ ေခၽြးမ၊ ေလးႏွစ္သားျမီးေခ်ရို႕နန္႔ တတူ ေျပာင္း လာနိန္ ပါေရ။ အဘိုးလက္တိက ကတုန္ကယင္၊ မ်က္စိတိက ၀ါးတားတားနန္႔ ျခီလွမ္း တိက ယိမ္း ယိုင္နိန္ပါဗ်ာလ္။
ထမင္း၀ိုင္းမွာ ထမင္းတတူတူ စားတိုင္း အဖိုးက လက္ကတုန္ကယင္နန္႔ ဇြန္းကိုင္စြာမျမဲလို႔ ငါး ရည္၊ ဟင္း ရည္တိက ဟုိမိတ္ေဒမိတ္၊ ထမင္း စိတိ က ဟိုၾကင္းေဒၾကင္း၊ ၾကာေက သားနန္႔ ေခၽြးမက သည္းမခံ ႏိူင္ ျဖစ္ လာပါေရ။
ေနာက္က်ေကအဖိုးသည္အတြက္သီးသန္႔စားပြဲခံုတစ္ခုထမင္းစားခန္း ေဂ်ာင္ေခ်တစ္ခုမွာ ခ်ပီး ေရ။ မိသားစု အားလံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္စားနိန္ကတ္ေတအခ်ိန္မွာ အဖိုးသယ္က ေဂ်ာင္ေခ်မွာ ထိုင္ပနာ တတိတ္ ဆဆိတ္ စားနိန္ရေရ။
အဖိုးသည္စားလို႔ ၾကီြေလာင္ဗြန္းႏွစ္ခ်ပ္ကြဲလားေရ ေနာက္ပိုင္းမွာ သစ္သားနန္႔လုပ္ထားေရ ေလာင္ဗြန္း တစ္ခ်ပ္ သားသယ္ ၀ယ္လာပီးေရ။ ထမင္းစားခ်ိန္တိုင္း အဖိုးသည္ မ်က္အိမ္ထဲမွာ မ်က္ ရည္တိ၀ဲနိန္ တတ္ ေတ။ သားနန္႔ေခၽြးမကအဖိုးသယ္လုပ္လုိက္လို႔ တစ္ခုခုေအာက္ကိုျပဳတ္က်တိုင္း အျပစ္တင္ မဆံုးရွိ နိန္တတ္ ေတ။ ေလးႏွစ္သားျမီးေခ်က ျငိမ္ပနာ ၾကည့္နိန္ေရ။
တရက္နိ႔ အျပင္က လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အိမ္ျပန္အေရာက္ သားေခ်ကိုၾကည့္လိုက္ေတမွာ သစ္ သား တံုး တစ္တံုးကို ေဆာက္နန္႔ထြင္းနိန္စြာ တီြ႔လိုက္ေတ။
အဖသယ္က အနားလားပနာ ” သားေခ် ဇာလုပ္နိန္စြာေလး” လို႔ မိန္းလိုက္ေတ။
သားေခ်က ေမာ့ၾကည့္ပနာ ” သစ္သား ေလာင္ဗြန္းလုပ္နိန္စြာပါ၊ ပါပါ။” လို႔ျပန္ေျပာလိုက္ေတ။
” အဖိုးရွင္အတြက္လား၊ သားေခ်။ လုပ္စရာမလိုပါ။ ပါပါအသစ္၀ယ္ပီးေမ။”
” မဟုတ္ပါ။ သားေခ် အသက္ၾကီးလာခါ ပါပါနန္႔ေမေမကိုေကၽြးဖို႔အတြက္ လုပ္စြာပါ။”
သားစကားကိုၾကားေရခါ အဖသယ္နန္႔ အမိသယ္ ၾကက္သီ သီပနာ ေငးငိုင္လားကတ္ပါေရ။ အျပီး ေက တစ္ ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္ပနာ မ်က္ရည္တိ က်လာကတ္ပါေရ။ သားေခ်ကေတာ့ေကအားရပါးရာ ေခါင္း ငံု႔ပနာ လုပ္နိန္ပါယင့္။
ယင္းနိ႔ ညဇာဘက္ထမင္းစားခ်ိန္မွာ အဖသယ္စြာ အဖိုးသယ္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ညညင္သသာ ဆြဲပနာ မိသား စုထမင္း၀ိုင္းမွာ တတူတူ စားစီပါေရ။ ယင္းနိ႔က စပနာ မိသားစုအားလံုး အဖိုးသယ္နန္႔ တတူတူ ထမင္း စားကတ္ပါေရ။ ဇာျပဳတ္က်က် အဖိုးသယ္ကို မေအာ္ကတ္ပါဗ်ာလ္။ ဂရုတစိုက္ျပဳစု ပီးလား ကတ္ပါ ေရ။
ဘ၀သင္ခန္းစာ ။ ။ အေခ်တိစြာ အမိအဖလုပ္သမွ်ကို လုိက္ၾကည့္နိန္တတ္ေတဆိုစြာ မမိန္႔ပါေက့။ အေခ်တိအျပဳအမူ၊ အနိန္အထိုင္၊ အေတြးအေခၚတိစြာ မိဖ ဘားက မိတၱဴကူးယူထားေရ ဆိုစြာကို သတိရ ဗ်ာလ္၊အမိအဖတိုင္း သားသမီးအတြက္ စံျပျဖစ္သင့္ေရဆိုစြာကို သတိျပဳႏိူင္ ကတ္ ပါစီ သူငယ္ခ်င္းရို႕…။
KWKhaing(AMP)
No comments:
Post a Comment